Wzór odwołania od decyzji administracyjnej w sprawie naruszenia zakazów obowiązujących w stanie epidemii.

.................................... 2020r.

…............................
…............................
…............................

          ………….. Państwowy Wojewódzki Inspektorat    

   Sanitarny za pośrednictwem Wojewódzkiego    

                        Państwowego Inspektora Sanitarnego w ………………….  

Dot. decyzji nr  ….......................................

 Niniejszym wnoszę (uzupełniam) odwołanie od decyzji Powiatowego Inspektora Sanitarnego w
……………………………….  z dnia ................ 2020r. w przedmiocie nałożonej na moją osobę kary
administracyjnej. Skarżonej decyzji zarzucam, naruszenie przepisów postępowania, które miało
wpływ na rozstrzygniecie sprawy.

     Organ wydał decyzję m. in. w oparciu o art. 104 Kodeksu Postępowania Administracyjnego, w
związku z powyższym do postępowania w przedmiocie nałożenia kary administracyjnej, mają
zastosowanie przepisy Kodeksu Postępowania Administracyjnego, zatem także przepis art. 10 § 1
Kpa., który stanowi iż organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział
w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do
zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. O ile Art 10 § 2 KPA zezwala na
odstąpienie od tego udziału w przypadku nie cierpiącej zwłoki ze wzgl. na niebezpieczeństwo dla
życia lub zdrowia ludzkiego, to w powyższym przypadku nie zaistniało takie zagrożenie, gdyż strona
nie została nigdy zdiagnozowana jako nosiciel koronawirusa SARS CoV-2, nie była ani nie jest
poddana przymusowej kwarantannie, a jej stawiennictwo w celu złożenia wyjaśnień nie stanowi
żadnego zagrożenia epidemiologicznego ujętego w ustawie z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz
zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239 i 1495 oraz z 2020 r. poz.
284, 322 i 374), zwłaszcza że takie wyjaśnienia równie dobrze można w obecnych czasach złożyć za
pośrednictwem np. video-konferencji.


Uzasadnienie wniosku:

W przedmiotowej sprawie, stronie nie umożliwiono złożenia stosownych wniosków dowodowych, ani
wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego - czyli notatki urzędowej, która jest tylko
i wyłącznie subiektywną oceną przeprowadzającego interwencję stróża prawa.

  Po pierwsze, organ stwierdził, że waga naruszenie prawa, jakiego dopuszczono się nie jest
znikoma. Na jakiej podstawie organ stwierdza, że czynność której dopuściła się strona z zachowaniem
wszelkich aktualnych zaleceń Ministerstwa Zdrowia, stanowi wysokie ryzyko zagrożenia zdrowia i
życia ludzkiego? Czy organ ma wobec strony jakiekolwiek podejrzenia, iż może być nosicielem
koronawirusa? Jeśli tak, to dlaczego nie została ona jeszcze przebadana na jego obecność w
organizmie?
 
  Po drugie, organ stwierdził, że wymierzona kara uwzględnia “indywidualne i osobiste
właściwości strony postępowania”.
Modelowo rzecz biorąc, jeśli w ogóle wykluczono możliwość wysłuchania strony i przedstawienia jej
swoich racji w postępowaniu, to odebrano sobie szansę na uwzględnienie indywidualnych i
osobistych właściwości tej osoby, w celu wymierzenia jej adekwatnej kary.

  Po trzecie, brak jest w tej konkretnej sprawie jakiegokolwiek odniesienia się do poziomu
dolegliwości kary ......... zł, którą ma zapłacić "sprawca". Przy każdym nałożeniu kary organ wydający
decyzję powinien uwzględnić jej dolegliwość dla obywatela i proporcjonalność w stosunku do
popełnionego wykroczenia. Widełki ustalone odgórnie przez Radę Ministrów nie mają żadnej
podstawy prawnej, w przypadku niedookreślenia konkretnych czynności podlegających konkretnej
karze, a w tym przypadku mamy absolutną dowolność w interpretacji celu przemieszczania się przez
funkcjonariusza, który nie jest od tego, żeby oceniać jakie potrzeby życiowe są dla obywatela
podstawowe.

  Po czwarte wreszcie i najważniejsze, Rada Ministrów nie ma uprawnienia do wprowadzenia
generalnego zakazu przemieszczania się.  Mimo to, działając poza granicami  upoważnienia
ustawowego, w § 5 rozporządzenia wskazała, że poza wyjątkami,  od 1 kwietnia 2020 r. do  11
kwietnia 2020 r. zakazuje się na obszarze RP  przemieszczania się osób. Narusza to m.in. art. 92 ust. 1
Konstytucji, zgodnie z którym rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na
podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Stanowi to
jednocześnie o naruszeniu art. 31 ust. 3 Konstytucji, wskazującym warunki ograniczenia w zakresie
korzystania z praw i wolności, do których nieodzownie należy ustanowienie ograniczeń w drodze
regulacji ustawowej.
§ 5 rozporządzenia nie został zatem wydany w celu wykonania ustawy, ta bowiem uprawnia Radę
Ministrów wyłącznie do wprowadzenia ograniczeń określonego sposobu przemieszczania się. W
ramach  tego upoważnienia można było wskazać jedynie sposób przemieszczania się oraz zakres jego
ograniczenia. Niedopuszczalne było natomiast wprowadzenie generalnego zakazu przemieszczania
się.
Oznacza to, że § 5 rozporządzenia jest także niezgodny z art. 52 ust. 1 i 3 Konstytucji przez to, że
wyłącza wolność poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie na podstawie ustawy, lecz
na podstawie rozporządzenia nie mającego w tym zakresie żadnego umocowania w ustawie.
Zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji ustawowe ograniczenia konstytucyjnych praw i wolności nie mogą
naruszać istoty wolności i praw. Czasowe zawieszenie możliwości korzystania z określonych
konstytucyjnych praw jest więc możliwe jedynie po wprowadzeniu stanu nadzwyczajnego. Z uwagi na
fakt, że go nie wprowadzono, dla oceny konstytucyjności wprowadzanych ograniczeń aktualne
pozostają więc standardy wynikające z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

  W związku z powyższym, należy wskazać iż strona chciała w niniejszej sprawie złożyć
następujące wnioski dowodowe i w tym momencie wnosi o:
przesłuchanie służb dokonujących kontroli w przedmiotowej sprawie na okoliczność ustalenia
powodów podjęcia interwencji wobec strony, udzielonych przez nią odpowiedzi na zadane pytania
odnośnie celu przemieszczania się, ew. możliwości odtworzenia nagrania z przeprowadzonej
interwencji jako materiału dowodowego, ustalenia czy rzeczywisty cel przemieszczania się mieścił się
w kanwie czynności „zaspokajających niezbędne potrzeby bieżące życia codziennego” zgodnych z
ustawą.

  Wydanie decyzji, bez przeprowadzania pełnego postępowania administracyjnego skutkowało
ograniczeniem, a w zasadzie uniemożliwieniem stronie wzięcia czynnego udziału w postępowaniu,
poprzez błędne zastosowanie Art. 10 § 2 KPA, zatem wnoszę o uchylenie decyzji i przekazanie jej
Wojewódzkiemu Państwowemu Inspektoratowi Sanitarnemu w .......................................... do
ponownego rozpoznania.

                    Z poważaniem,

                ..................................................